1170 posiedzenie Komitetu Ministrów Rady Europy
2013-06-12
W maju 2013 roku, na 1170 posiedzeniu zwyczajnym, Komitet Ministrów Rady Europy przyjął rezolucje końcowe zamykające nadzór nad wykonywaniem wyroków w następujących sprawach przeciwko Polsce:
Sprawa Garlicki przeciwko Polsce (skarga nr 36921/07) wyrok z dnia 14 czerwca 2011 roku.
Sprawa dotyczy zarzutu naruszenia art. 5 ust. 3 Konwencji (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego). Skarżący podniósł, iż asesor sądowy, który w jego opinii pozbawiony był atrybutu niezależności sędziowskiej wydał postanowienie o zastosowaniu wobec pana Garlickiego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania. Europejski Trybunał Praw Człowieka, powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 października 2007 roku (sygn. akt Sk 6/07) stwierdził, iż w niniejszej sprawie doszło do naruszenia art. 5 ust. 3 Konwencji, ponieważ zgodnie z krajowym ustawodawstwem asesorzy sądowi nie dysponują prawem do wykonywania władzy sądowej.
Należy również zaznaczyć, iż analogicznej treści wyroki zapadły w sprawach Stokłosa przeciwko Polsce (skarga nr 32602/08), wyrok z dnia 3 listopada 2011 roku oraz Pohoska przeciwko Polsce (skarga nr 33530/06), wyrok z dnia 10 stycznia 2012 roku.
Sprawa Łaszkiewicz przeciwko Polsce (skarga nr 28481/03), wyrok z dnia 15 stycznia 2008 roku.
W niniejszej sprawie skarżącej postawiono zarzut działania w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się obrotem środków odurzających na skalę międzynarodową, a następnie zastosowano wobec niej środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania przez okres 1 roku, 3 miesięcy i 12 dni. Skarżąca sformułowała zarzut naruszenia art. 5 ust. 3 Konwencji w związku z nadmierną długością tymczasowego aresztowania oraz art. 5 ust. 4 Konwencji w związku z odmową umożliwienia jej pełnomocnikowi zapoznania się z treścią postanowienia o przedłużeniu okresu stosowania tymczasowego aresztowania. Skarżąca podniosła w tym względzie, iż art. 5 Konwencji gwarantuje każdej osobie pozbawionej wolności prawo do wszczęcia procedury badającej legalność takiej decyzji. W opinii Trybunału waga stawianych skarżącej zarzutów w pełni uzasadniała długi okres stosowania tymczasowego aresztowania. Stwierdził jednak, że doszło do naruszenia art. 5 ust. 4 Konwencji z uwagi na brak poszanowania zasady „równości broni” oraz kontradyktoryjności na etapie postępowania sądowego, w toku którego zasadność dalszego stosowania tymczasowego aresztowania.
Sprawa Miernicki przeciwko Polsce (skarga nr 10847/02), wyrok z dnia 27 października 2009 roku
Skarżący sformułował zarzut braku bezstronności sądu, który w dniu 16 września 2002 roku rozpoznał jego zażalenie na postanowienie o przedłużeniu okresu stosowania wobec niego tymczasowego aresztowania. Trybunał podzielił wątpliwości skarżącego w tym względzie, ponieważ członkiem składu orzekającego był sędzia, który w I instancji wydał decyzję w przedmiocie zastosowania wobec Pana Mielnickiego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania. Trybunał stwierdził zatem naruszenie art. 5 ust.1 (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego). Ponadto Trybunał orzekł z własnej inicjatywy, iż w niniejszej sprawie doszło także do naruszenia art. 8 Konwencji (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) z uwagi na cenzurę korespondencji skarżącego z Trybunałem.
Sprawa Biziuk przeciwko Polsce Nr 2 (skarga nr 24580/06), wyrok z dnia 17 stycznia 2012 roku.
Postępowanie karne, prowadzone przeciwko skarżącemu zostało umorzone z uwagi na jego niepoczytalność. Początkowo zastosowano wobec niego środek zabezpieczający w postaci przymusowego leczenia w zakładzie psychiatrycznym, który został następnie uchylony. Szpital, w którym przebywał pan Biziuk nie wykonał jednak postanowienia sądu, powołując się na opinie lekarskie wskazujące na zły stan zdrowia skarżącego. Trybunał przypomniał w tym względzie, iż odizolowanie osoby chorej psychicznie musi zawsze wynikać z jej aktualnego stanu zdrowia, tymczasem w przedmiotowej sprawie opinie lekarskie zostały wydane ponad rok wcześniej. Trybunał stwierdził zatem, iż doszło do bezprawnego pozbawienia wolności i orzekł naruszenie art. 5 ust.1 Konwencji, a także art. 5 ust. 4 w związku z nadmierną długością postępowania dotyczącego legalności umieszczenia skarżącego w szpitalu psychiatrycznym.
Sprawa Kozak przeciwko Polsce(skarga nr 13102/02), wyrok z dnia 2 marca 2010 roku
Skarżący mieszkał razem ze swoim homoseksualnym partnerem w lokalu komunalnym. Po śmierci partnera zwrócił się do sądu z wnioskiem o umożliwienie mu wstąpienia w jego miejsce w stosunek najmu i zawarcia z tego tytułu odpowiedniej umowy z gminą, która była właścicielem nieruchomości. Sądy zarówno pierwszej, jak i drugiej instancji nie uwzględniły jego wniosku argumentując, iż polskie ustawodawstwo przyznaje takie uprawnienie jedynie heteroseksualnemu partnerowi, który pozostaje z najemcą w sposób faktyczny we wspólnym pożyciu małżeńskim. Trybunał uznał zatem, iż skarżący był dyskryminowany z uwagi na swoją orientację seksualną, co stanowiło przejaw naruszenia art. 14 Konwencji. Podkreślił ponadto, iż odmowa wyrażenia zgody osobie homoseksualnej na wstąpienie w stosunek najmu po zmarłym partnerze, nie mogła być uzasadniana koniecznością ochrony, wyrażonego w art. 8 Konwencji, prawa do życia rodzinnego. Trybunał podkreślił, iż państwo powinno podejmować takie działania, które pogodzą zarówno konieczność ochrony rodziny, jak i prawa mniejszości seksualnych. W związku z powyższym Trybunał uznał, że doszło do naruszenia art. 14 w związku z art. 8 Konwencji.
