Jesteś na archiwalnej stronie BIP Ministerstwa Sprawiedliwości.
Od 1 kwietnia 2019 r. strona BIP Ministerstwa Sprawiedliwości znajduje się pod adresem www.gov.pl/sprawiedliwosc
Aktualności
Najnowsze orzeczenia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawach polskich
2017-08-11
W dniu 20 lipca 2017 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka wydał jeden wyrok w sprawie przeciwko Polsce, tj.: Chojnacki przeciwko Polsce (skarga nr 62076/11), w którym analizował zasadność skargi pod katem zarzucanego naruszenia art. 5 ust. 3 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z uwagi na długotrwałe stosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania oraz 6 ust. 2 Konwencji z uwagi na naruszenie zasady domniemania niewinności, a także opublikował trzy decyzje z dnia 27 czerwca 2017 roku dotyczące funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości w Polsce, dwie zatwierdzające jednostronne deklaracje Rządu oraz jedną stwierdzającą niedopuszczalność skargi.
Skarżący Łukasz Chojnacki został tymczasowo aresztowany w związku z działalnością w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Przedmiotowy środek stosowano przez okres ponad dwóch lat i ostatecznie zmieniono go na dozór policji.
W skardze do Trybunału skarżący zarzucił, że to długotrwałe stosowanie tymczasowego aresztowania stanowiło naruszenie art. 5 ust. 3 Konwencji. Zarzucił jednocześnie, że w sprawie doszło do naruszenia przysługującego mu na podstawie art. 6 ust. 2 Konwencji domniemania niewinności z uwagi na to, że jeden z orzekających w sprawie sądów użył w uzasadnieniu postanowienia w przedmiocie przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania stwierdzeń przesądzających
o jego winie.
o jego winie.
W odniesieniu do pierwszego ze sformułowanych zarzutów Trybunał zatwierdził jednostronną deklarację, w której Rząd zobowiązał się do zapłaty na rzecz skarżącego kwoty 4 000,00 zł. Natomiast w odniesieniu do zarzutu z art. 6 ust. 2 Konwencji stwierdził jego naruszenie. Trybunał nie przychylił się do zgłoszonego przez Rząd zarzutu niewykorzystania przez skarżącego przysługującego mu środka krajowego w postacpowództwa o ochronę dóbr osobistych. Orzekając w przedmiotowym zakresie Trybunał uznał, że samo stwierdzenie naruszenia Konwencji będzie stanowić dla skarżącego wystarczającą rekompensatę.
Decyzja w sprawie Chowaniec przeciwko Polsce (skarga nr 54952/14) dotyczyła zarzutu naruszenia art. 3 Konwencji w związku z długotrwałym stosowaniem w stosunku do skarżącego reżimu kwalifikującego go do kategorii osadzonych stwarzających poważne zagrożenie społeczne oraz poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa jednostki penitencjarnej. Tytułem słusznego zadośćuczynienia Rząd zobowiązał się do zapłaty na rzecz skarżącego kwoty 50 000,00 zł.
Decyzja w sprawie Durmus przeciwko Polsce (skarga nr 39058/12) dotyczyła zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 i ust. 3 lit. c Konwencji w związku z dokonaniem przez Policję z udziałem skarżącego szeregu czynności pod nieobecność jego adwokata.
Skarżący został zatrzymany w dniu 29 czerwca 2009 roku w związku z podejrzeniem dokonania - wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii - wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości środków odurzających oraz ich przemieszczenia z terytorium Holandii na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. W dniu 29 i 30 czerwca 2009 roku prowadzono z jego udziałem czynności obejmujące przeszukanie samochodu oraz pomieszczeń, przeważenie materiału narkotykowego oraz użycie testera. Jednocześnie skarżącemu nie zapewniono udziału adwokata w tych czynnościach, on sam zaś udzielił adwokatowi pełnomocnictwa do reprezentowania w sprawie w dniu 1 lipca 2009 roku. Do tego czasu czynności procesowe i pozaprocesowe odbywały się bez udziału obrońcy. W toku dokonanych w dniach 29 i 30 czerwca czynności skarżący nie był formalnie przesłuchiwany, jednakże podstawę jego późniejszego skazania stanowiły między innymi informacje udzielane wówczas Policji.
Zatwierdzając jednostronną deklarację Rządu Trybunał odwołał się do swojego wcześniejszego orzecznictwa, między innymi wyroku z dnia 31 marca 2009 roku, wydanego w sprawie Płonka przeciwko Polsce, skarga nr 20310/02).
Tytułem słusznego zadośćuczynienia Rząd zobowiązał się zapłacić na rzecz skarżącego kwotę 8 000,00 zł.
Decyzja w sprawie Radym przeciwko Polsce (skarga nr 60813/11) dotyczyła zarzutu naruszenia art. 8 Konwencji w związku z udzieleniem skarżącemu przepustki losowej celem uczestnictwa w pogrzebie syna w asyście policji i przy zastosowaniu innych środków bezpieczeństwa, w tym konieczności poruszania się kajdanach.
Trybunał uznał zarzut za bezzasadny. Uzasadniając swoje stanowisko stwierdził, że skarżący otrzymał zgodę na udział w pogrzebie, zaś jej uzależnienie od zastosowania dodatkowych środków bezpieczeństwa było uzasadnione zarówno w kontekście popełnionego przez niego przestępstwa, związanego z działalnością w zorganizowanej grupie przestępczej, jak i wymierzonej za nie wieloletniej kary pozbawienia wolności.
W konsekwencji Trybunał skargę niniejszą na podstawie art. 35 ust. 3 lit. a i ust. 4 Konwencji odrzucił jako niedopuszczalną.
O dokumencie
