W dniu 12 maja 2016 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka opublikował decyzję z dnia 19 kwietnia 2016 roku, wydaną w sprawie Stefaniak przeciwko Polsce (skarga nr 56941/11), w której analizował zasadność zarzutu naruszenia art. 3 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności podnoszonego w kontekście niezapewnienia adekwatnej opieki medycznej w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności.

 

Skarżąca odbywała od 2003 roku karę pozbawienia wolności, której zakończenie przewidziane jest w 2030 roku. W 2010 roku przeszła w ramach zakładu karnego konsultację laryngologiczną, a następnie badanie audiogramem, w trakcie których stwierdzono wadę słuchu i zalecono korzystanie z aparatu słuchowego. Pierwsza prośba skarżącej o zakup aparatu słuchowego została przez władze jednostki penitencjarnej oddalona w grudniu 2010 roku. Uzasadniając odmowę wskazano, że brak aparatu nie utrudniał skarżącej codziennej egzystencji w zakładzie karnym. Odwoływano się także do braku funduszy umożliwiających zakup aparatu. W latach 2011 – 2014 skarżąca przeszła kolejne konsultacje lekarskie, które potwierdziły konieczność korzystania z aparatu słuchowego. Ostatecznie, aparat słuchowy dla skarżącej zakupił w 2014 roku Areszt Śledczy w Chojnicach.

 

W skardze do Trybunału skarżąca zarzuciła, że niezapewnienie jej niezwłocznie i bezpłatnie aparatu słuchowego stanowiło poniżające i nieludzkie, sprzeczne z art. 3 Konwencji traktowanie.   

 

Trybunał, odwołując się do swojego ugruntowanego orzecznictwa w zakresie minimalnego stopnia dolegliwości, jaki musi osiągnąć dane działanie aby można je było uznać za sprzeczne z art. 3 Konwencji, nie przychylił się do zarzutów skargi. Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że badania przeprowadzone przez jednostki penitencjarne, w których przebywała skarżąca, nie wykazały konieczności korzystania z aparatu słuchowego a jedynie rekomendowały taką potrzebę. Jednocześnie odmowa zakupu aparatu słuchowego podyktowana była wyłącznie brakiem środków finansowych na ten cel. Trybunał odwołał się także do stwierdzenia Rządu, z którego wynikało, że krajowy system ubezpieczeń przewiduje jedynie częściową refundację zakupu aparatów słuchowych dla osób tego potrzebujących, dlatego też pozycja skarżącej, której władze jednostki penitencjarnej ostatecznie zakupiły taki aparat, była korzystniejsza niż ogółu społeczeństwa. Reasumując Trybunał podkreślił, że zwłoka w zakupie aparatu słuchowego sfinansowanego w całości ze środków publicznych, przy jednoczesnym braku jakichkolwiek dowodów wskazujących na to, że z powodu swoich dolegliwości skarżąca spotkała się z poniżającym bądź nieludzkim traktowaniem ze strony współosadzonych, personelu medycznego, strażników czy innych władz jednostki penitencjarnej, nie może być uznane za sprzeczne z art. 3 Konwencji.

Orzeczenie jest dostępne w języku angielskim w bazie orzeczniczej Trybunału (www.echr.coe).