Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 16 września 2014 roku

W sprawie P.F. przeciwko Polsce skarżący dochodził stwierdzenia naruszenia art. 8 Konwencji z uwagi na utrudnianie przez matkę dzieci skarżącego kontaktów z małoletnimi.

Wobec skarżącego, po rozstaniu z matką jego dwójki córek, wszczęto na jej wniosek postępowanie w sprawie domniemanego molestowania dzieci. Postępowanie zakończyło się umorzeniem, jednakże w okresie jego trwania kontakt skarżącego z dziećmi był znacznie ograniczony. W okresie tym, trwającym od dnia 28 marca 2008 roku do dnia 20 stycznia 2009 roku, postępowanie w sprawie kontaktów skarżącego z dziećmi, z uwagi na toczące się postępowanie karne, było zawieszone. Ostatecznie, po podjęciu postępowania, skarżący uzyskał prawo do widzenia z córkami dwa razy w tygodniu także poza ich miejscem zamieszkania.

W skardze do Trybunału skarżący podnosił, iż jego kontakty z dziećmi zostały znacznie ograniczone przez ich matkę, która bądź to odmawiała wydania dzieci bądź nie przebywała z nimi pod swoim adresem, gdzie miały odbywać się wizyty. W okresie pomiędzy październikiem 2007roku a styczniem 2008 roku, a także wrześniem 2011 roku i lutym 2012 roku nie doszły do skutku żadne widzenia skarżącego z dziećmi.

Trybunał nie stwierdził naruszenia. Uzasadniając rozstrzygnięcie wskazał, iż  przeciwko skarżącemu wszczęto postępowanie karne zarzucając mu seksualne wykorzystywanie dzieci i w ramach tego postępowania jeden z biegłych przedstawił opinię, z której wynikało, że dzieci są faktycznie jego ofiarami. Mając na uwadze powyższe, Trybunał przypomniał, iż pełni w stosunku do władz krajowych jedynie funkcję subsydiarną, zaś niewątpliwie trudne okoliczności niniejszej sprawy uzasadniały brak podjęcia przez nie środków mających na celu egzekwowanie kontaktów skarżącego. Trybunał zauważył także, iż w całym okresie sporu dotyczącego widzeń z dziećmi, część spotkań nie odbyła się z powodu okoliczności leżących wyłącznie po stronie skarżącego.

Trybunał podkreślił, iż obowiązek władz krajowych ułatwienia kontaktów rodzicowi niesprawującemu opieki nad dzieckiem nie ma charakteru absolutnego. Państwo posiada bowiem w tego typu sprawach szeroki margines swobody, ocenie zaś Trybunału podlega jedynie to, czy władze krajowe podjęły wszelkie rozsądne w okolicznościach konkretnej sprawy środki mające na celu ułatwienie kontaktów, a także czy działały bez zbędnej zwłoki. W realiach niniejszej sprawy środki podejmowane przez władze krajowe były rozsądne i efektywne, zaś przysługujący państwu margines swobody nie został przekroczony, w związku z czym nie doszło do naruszenia Konwencji.