Strona główna Prawa człowieka Europejski Trybunał Praw Człowieka Aktualności
Drukuj

Aktualności

Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawie przeciwko Polsce wydany w dniu 9 lipca 2013 roku

2013-07-12

W dniu 9 lipca 2013 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu wydał wyrok w sprawie Zirajewski przeciwko Polsce (skarga nr 32501/09). Trybunał w orzeczeniu tym analizował zasadność skargi pod kątem zarzucanego naruszenia prawa do wolności i bezpieczeństwa osobistego w związku z nadmierną długością tymczasowego aresztowania, a także prawa do rzetelnego procesu sądowego, w kontekście przewlekłości postępowania karnego. Z uwagi na powyższe, w ocenie skarżącego, doszło do naruszenia artykułu 5 ust. 3 oraz art. 6 ust. 1 Konwencji. Skargę do Trybunału wniósł Artur Zirajewski, jednakże po jego śmierci podtrzymywała ją jego była żona, Elżbieta Zirajewska.

 
Artur Zirajewski, którego oskarżono o zabójstwo oraz rozbój w dniu 29 kwietnia 1998 roku, został aresztowany na mocy decyzji wydanej przez Sąd Rejonowy w Gdańsku. Sąd uzasadniając konieczność stosowania wobec skarżącego najsurowszego środka zapobiegawczego, powoływał się na istnienie wysokiego prawdopodobieństwa, iż Artur Zirajewski dopuścił się zarzucanych mu czynów, grożącą mu surową karę oraz koniecznością zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania. 
 
Akt oskarżenia przeciwko skarżącemu wpłynął do Sądu Okręgowego w Gdańsku w dniu 31 lipca 2000 roku. W dniu 29 lipca 2003 roku sąd skazał Artura Zirajewskiego na karę 15 lat pozbawienia wolności. Jednakże 16 grudnia 2004 roku Sąd Apelacyjny w Gdańsku uchylił wyrok sądu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. W dniu 24 sierpnia 2007 roku Sąd Okręgowy w Gdańsku ponownie uznał Artura Zirajewskiego winnym i skazał go na, taką samą jak uprzednio, karę 15 lat pozbawienia wolności. Po ponownym zaskarżeniu orzeczenia wydanego przez Sąd Okręgowy, Sąd Apelacyjny w Gdańsku w dniu 19 listopada 2008 roku orzekł o utrzymaniu w mocy wyroku sądu I instancji. W toku całego postępowania wobec skarżącego było stosowane tymczasowe aresztowanie, przedłużane zarówno przez Sąd Okręgowy, jak i Sąd Apelacyjny w Gdańsku. Po wydaniu przeciwko skarżącemu pierwszego nieprawomocnego wyroku, Sądy dodatkowo powoływały się na argument, iż skarżący został skazany nieprawomocnym wyrokiem sądu I instancji na surową karę.
 
Należy jednak zaznaczyć, iż Trybunał oceniając niniejszą sprawę wziął pod uwagę okres tymczasowego aresztowania trwający od dnia 29 kwietnia 1998 roku do momentu, kiedy to skarżący został uznany winnym zarzucanych mu czynów na mocy wyroku sądu I instancji, a następnie okres od dnia 16 grudnia 2004 roku do dnia 24 sierpnia 2007 roku, kiedy to w sprawie skarżącego ponownie wydano nieprawomocne orzeczenie sądowe. Dodatkowo wskazać należy, iż Trybunał nie brał pod uwagę okresu, trwającego od dnia 16 do 26 sierpnia 2005 roku, kiedy to skarżący odbywał karę pozbawienia wolności orzeczoną w toku innego postępowaniu karnego.
 
Mimo powyższych wyłączeń, łączny czas tymczasowego aresztowania Artura Zirajewskiego podlegający ocenie Trybunału trwał 7 lat i 11 miesięcy. Biorąc więc pod uwagę całkowitą długość tego okresu Trybunał w sprawie tej stwierdził naruszenie art. 5 ust. 3 Konwencji wskazując, iż nie istniały żadne wyraźne powody uzasadniające tak długi okres stosowania tego środka zapobiegawczego. W ocenie Trybunału argumenty podnoszone przez sądy krajowe, które podejmowały decyzję o odizolowaniu skarżącego, tylko w pewnym zakresie mogły uzasadniać stosowanie najsurowszego środka zapobiegawczego. Z podobnych względów Trybunał doszedł do wniosku, iż żadne okoliczności nie usprawiedliwiały tak długiego okresu prowadzonego przeciwko skarżącemu postępowania karnego. W tym jednak przypadku całkowity okres czasu podlegający ocenie Trybunału rozpoczął się w dniu 29 kwietnia 1998 roku i trwał do dnia 19 listopada 2008 roku, zatem łącznie wyniósł około 10 lat i 6 miesięcy.  
Uwzględniając całokształt omawianej sprawy, Trybunał orzekł, że doszło do naruszenia artykułu 5 ust. 3 oraz art. 6 ust. 1 Konwencji. Z uwagi na powyższe Trybunał przyznał skarżącemu kwotę 9 300 euro tytułem słusznego zadośćuczynienia.

powrót do listy aktualności

O dokumencie