W dniu 4 czerwca 2013 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu wydał jeden wyrok przeciwko Polsce: Kostecki przeciwko Polsce (skarga nr 14932/09). Trybunał w orzeczeniu tym analizował zasadność skargi pod kątem zarzucanego naruszenia prawa do rzetelnego procesu sądowego. Skarżący Rafał Kostecki zarzucił sądowi, że nie przesłuchał świadków, których zeznania stanowiły główny dowód świadczący o jego winie. Ponadto przedmiotem skargi była odmowa sądu uwzględnienia wniosku skarżącego o przesłuchanie trzynastu świadków. Z uwagi na powyższe, w ocenie skarżącego, doszło do naruszenia artykułu 6 ust. 1 oraz art. 6 ust. 3 lit. d Konwencji.

 

Ostatecznie sąd I instancji skazał skarżącego za handel narkotykami, opierając się głównie na dowodzie z zeznań świadka Ł.K., które zostały odczytane, choć w ocenie skarżącego były nieprawdziwe. Sąd oddalił wniosek skarżącego o przesłuchanie tego świadka z zastosowaniem międzynarodowej pomocy prawnej, uznając, iż wniosek ten nie mógł zostać zrealizowany z uwagi na fakt, iż nie był znany aktualny jego adres. Sąd odwoławczy podzielił rozważania sądu I instancji w tym zakresie. Mimo to skarżący nadal twierdził, że polskie sądy nie zastosowały wszelkich dostępnych środków, aby zapewnić obecność Ł.K. na rozprawie. 
 

Oddalając zaś wniosek skarżącego o przesłuchanie 13 świadków Sąd uzasadnił swoją decyzję tym, iż zeznania tych osób nie wniosłyby nic nowego do sprawy. Sprawa Rafała Kosteckiego była rozpatrywana również przez Sąd Najwyższy, który nie zakwestionował sposobu przeprowadzenia postępowania dowodowego przez sąd I instancji.

 

Trybunał rozpatrując niniejszą skargę powołał się na swoje wcześniejsze orzecznictwo poświęcone zasadom odczytywania zeznań świadków i stwierdził, iż oceniając tego typu przypadki należy brać pod uwagę nie tylko prawo do obrony oskarżonego, ale również interesy społeczeństwa oraz ofiar przestępstw, które wymagają tego, by zwalczanie przestępczości było skuteczne. Dlatego też Trybunał przyznał, iż choć co do zasady wszystkie dowody w postępowaniu karnym powinny zostać przeprowadzone przed sądem w obecności oskarżonego w toku publicznej rozprawy z zachowaniem zasad kontradyktoryjności, to jednak są również możliwe wyjątki od tej reguły. Po to jednak, aby miały one uzasadniony charakter, nieobecność świadka musi wynikać z realnej, poważnej przyczyny. W omawianej sprawie taka przyczyna istniała, ponieważ policja nie była w stanie ustalić aktualnego adresu świadka Ł.K. Z tego samego powodu wniosek o zastosowanie międzynarodowej pomocy prawnej także nie mógł być zrealizowany. Ponadto Trybunał przypomniał, iż nie jest jego rolą ponowna ocena materiału dowodowego dokonana już przez sądy krajowe, bowiem to, czy konkretny dowód może zostać dopuszczony w procesie sądowym zależy od prawa krajowego. W związku z tym faktem Trybunał nie zajmował się kwestią, czy ewentualne przesłuchanie trzynastu świadków, których powołania domagał się skarżący, miałoby jakiekolwiek znaczenia dla rozstrzygnięcia jego sprawy.

 

Z uwagi na powyższe Trybunał doszedł do wniosku, iż brak możliwości przesłuchania świadka Ł.K. na rozprawie przez Rafała Kosteckiego, a także inne zarzuty zgłaszane przez niego nie świadczą o tym, iż zostało naruszone prawo skarżącego do obrony. Dlatego też Trybunał uznał, że nie doszło w tej sprawie do naruszenia artykułu 6 ust. 1 w związku z artykułem 6 ust. 3 lit. d Konwencji.