Jerzy Kowrygo, który cierpi na szereg schorzeń natury kardiologicznej, w dniu 20 kwietnia 2006 roku został zatrzymany w związku z zarzutami dotyczącymi popełnienia przez niego przestępstw o charakterze narkotykowym. Następnie Sąd Rejonowy w Gliwicach zastosował w stosunku do skarżącego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, które to na mocy postanowień z 2006 i 2007 roku wielokrotnie przedłużano. Z uwagi na schorzenia skarżącego umieszczono go w więziennym szpitalu. Jerzy Kowrygo składając zażalenia na powyższe postanowienia twierdził, iż stan jego zdrowia uniemożliwia mu przebywanie w areszcie tymczasowym, jednakże władze sądowe wskazywały, iż pod warunkiem zapewnienia mu odpowiedniej opieki medycznej skarżący może być leczony w warunkach więziennych. Sąd Apelacyjny w Katowicach każdorazowo utrzymywał w mocy postanowienia zaskarżane przez Jerzego Kowrygo.

 

Uzasadniając zastosowanie i przedłużanie tymczasowego aresztowania sądy krajowe powoływały się na istniejące wysokie prawdopodobieństwo, iż skarżący dopuścił się zarzucanych mu czynów, wagę stawianych mu zarzutów, grożącą mu surową karę oraz ryzyko utrudniania prowadzonego przeciwko niemu postępowania karnego. W dniu 10 lipca 2007 roku odbyło się pierwsze przesłuchanie skarżącego, w toku którego  przyznał się on do popełnienia zarzucanych mu czynów. Mimo to  tymczasowe aresztowanie było w stosunku do skarżącego kontynuowane. Dopiero postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2008 roku Sąd Okręgowy w Gliwicach odstąpił od stosowania tego środka – po tym, kiedy w dniu 25 kwietnia 2008 roku lekarze wydali opinię, zgodnie z którą skarżący musi zostać poddany leczeniu w warunkach wolnościowych.  

 

Jeszcze wcześniej, bowiem w dniu 14 stycznia 2008 roku Jerzy Kowrygo został skazany nieprawomocnie na karę pięciu lat pozbawienia wolności.  Trybunał oceniając zarzut naruszenia art. 5 § 3 Konwencji, podobnie jak to miało miejsce w sprawie Kudła przeciwko Polsce (skarga nr 30210/96), wziął pod uwagę jedynie okres tymczasowego aresztowania trwający do momentu wydania orzeczenia przez sąd I instancji. Z tego powodu Trybunał przyjął, iż środek w postaci tymczasowego aresztowania w stosunku do skarżącego w niniejszej sprawie był stosowany łącznie przez okres 1 roku, 8 miesięcy i 25 dni.

 

Oceniając niniejszą skargę Trybunał podkreślił, iż fakt nieprzyznania się do winy w żadnej mierze nie może usprawiedliwiać konieczności zastosowania tymczasowego aresztowania. W tej jednak sprawie nawet po przyznaniu się skarżącego do winy sądy nadal stosowały powyższy środek zapobiegawczy. W związku z powyższym Trybunał doszedł do przekonania, iż władze krajowe nie wskazały żadnych konkretnych okoliczności mogących uzasadniać ryzyko bezprawnego wpływania skarżącego na przebieg postępowania. Trybunał zauważył również, iż skarżący stał pod zarzutem działania wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, co jednak nie pozwoliło na stwierdzenie, iż był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej, a tę właśnie przesłankę często uznaje się za ważny argument mogący uprawdopodobnić możliwość utrudniania przez skarżącego postępowania karnego.

 

Dlatego też Trybunał stwierdził, iż w powyższej sprawie nie zaistniały "odpowiednie" i "wystarczające" powody mogące uzasadniać stosowanie tymczasowego aresztowania przez cały brany pod uwagę okres odizolowania skarżącego.

 

Z uwagi na powyższe Trybunał orzekł w niniejszej sprawie naruszenie art. 5 § 3 Konwencji i z tego powodu tytułem słusznego zadośćuczynienia przyznał skarżącemu kwotę 2.200 euro.

 

Odnosząc się z kolei do zarzutu naruszenia art. 3 Konwencji Trybunał podkreślił, iż działający w tej sprawie lekarze w swoich opiniach konsekwentnie i wielokrotnie twierdzili, iż skarżący mógł być przetrzymywany w areszcie śledczym. W związku z powyższym, w ocenie Trybunału brak jest podstaw pozwalających na przyjęcie, że tymczasowe aresztowanie skarżącego było wykluczone z powodów medycznych. Trybunał podkreślił, iż skarżący przebywał przez ponad dwa i pół miesiąca w szpitalu więziennym oraz jeden tydzień w szpitalu ogólnodostępnym. Nawet, gdy Jerzy Kowrygo został umieszczony w zwykłej celi, to był regularnie badany przez lekarzy więziennych i otrzymywał odpowiednie leczenie farmakologiczne. Dlatego też w ocenie Trybunału zupełnie bezpodstawnym jest twierdzenie, jakoby udzielono mu opieki zdrowotnej na niższym poziomie niż taki, jaki jest dostępny dla ogółu ludności w powszechnym systemie zdrowotnym. Z uwagi na powyższe Trybunał orzekł, iż w tej sprawie nie doszło do naruszenia art. 3 Konwencji.