Skarżący Marek Ciesielczyk, będący lokalnym politykiem, stanął pod zarzutem popełnienia szeregu przestępstw pomówienia stacji telewizyjnej S. Tar TV Małopolska Telewizja Kablowa oraz jej dwóch dziennikarzy, których oskarżył między innymi o brak obiektywizmu, manipulację oraz współpracę z innymi, lokalnymi, politykami. W 2004 roku, w postępowaniu zainicjowanym prywatnym aktem oskarżenia, został on skazany przez Sąd Rejonowy w Tarnowie na karę grzywny. Wyrokiem z dnia 19 listopada 2004 roku Sąd Okręgowy w Tarnowie zmienił wyrok sądu I instancji, uniewinnił skarżącego w odniesieniu do części zarzutów, uznając, iż dopuścił się on jedynie dwukrotnego pomówienia jednego z dziennikarzy. Jednocześnie Sąd II instancji warunkowo umorzył postępowanie w sprawie.

 

W skardze do Trybunału Marek Ciesielczyk, powołując się na art. 10 Konwencji, zakwestionował powyższe rozstrzygnięcia jako naruszające gwarantowaną mu cytowanym postanowieniem swobodę wypowiedzi.

 

Oceniając niniejszą skargę Trybunał zwrócił uwagę, że w sprawie tej doszło do ingerencji w swobodę wypowiedzi skarżącego, przy czym ingerencja ta była zarówno przewidziana przez prawo, jak i proporcjonalna do celu, dla realizacji którego została przedsięwzięta (w tym konkretnym przypadku była to konieczność ochrony dobrego imienia pomówionego dziennikarza). Trybunał odniósł się w tym kontekście przede wszystkim do poczynionych przez sądy krajowe ustaleń, z których wynikało, że krytyka, której dopuścił się skarżący, nawet jeżeli potraktować ją jako opinię, pozbawiona była wymaganych w takiej sytuacji podstaw faktycznych. Trybunał podkreślił dalej, że dla oceny zasadności ingerencji władz krajowych w prawa i wolności wynikające z Konwencji, istotnym jest sposób rozpoznania przez nie sprawy na poziomie krajowym, przede wszystkim uwzględnienie standardów wynikających z orzecznictwa Trybunału. Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie ocenił pod tym względem jako szczegółowe. Trybunał zwrócił także uwagę na poczynione przez Sąd Okręgowy w Tarnowie wnioski, który analizował użyte pod adresem pomówionego dziennikarza wyrażenia „współpraca” oraz „manipulacja” w kontekście panującego w Polsce przed rokiem 1989 reżimu totalitarnego. W ocenie sądu pomówienie o tego rodzaju zachowania było szczególnie dotkliwe dla osoby wykonującej zawód dziennikarza, gdyż ewentualna prawdziwość takich twierdzeń byłaby w przypadku tego zawodu nie do zaakceptowania. Jednocześnie Trybunał uznał, że tak warunkowe umorzenie postępowania, jak i fakt, iż postępowanie w sprawie tej zostało wszczęte w rezultacie wniesienia prywatnego aktu oskarżenia, uwzględniają właściwą równowagę wynikającą z konieczności zapewnienia skarżącemu swobody wypowiedzi przy jednoczesnej potrzebie ochrony reputacji pomówionego dziennikarza.

 

Reasumując, Trybunał ocenił ingerencję w swobodę wypowiedzi skarżącego za zgodną z celami i postanowieniami Konwencji i nie stwierdził jej naruszenia.