W dniu 20 grudnia 2011r. Europejski Trybunał Praw Człowieka wydał 3 wyroki w sprawach przeciwko Polsce: Wojciechowski przeciwko Polsce (skarga nr 18063/07), dotyczący zarzutu ograniczenia skarżącemu dostępu do sądu, Zambrzycki przeciwko Polsce (skarga nr 10949/10), dotyczący przewlekłości tymczasowego aresztowania oraz Gil przeciwko Polsce (skarga nr 29130/10), odnoszący się do zarzutu przewlekłości postępowania karnego.

 

W sprawie skarżącego Mirosława Wojciechowskiego Trybunał stwierdził naruszenie art. 6 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 3 lit. C Konwencji z uwagi na to, że informując skarżącego o odmowie sporządzenia kasacji przez obrońcę wyznaczonego mu z urzędu sąd krajowy nie pouczył go o wszystkich przysługujących mu w tej sytuacji uprawnieniach. Fakt ten powodował, w ocenie Trybunału, niepewność co do przysługujących skarżącemu praw, w rezultacie czego nie próbował on, na przykład, skorzystać z pomocy obrońcy z wyboru. W konsekwencji, dostęp skarżącego do Sądu Najwyższego został ograniczony w sposób sprzeczny z art. 6 Konwencji.

Tytułem słusznego zadośćuczynienia Trybunał przyznał skarżącemu kwotę 1.000 euro.

 

W sprawie skarżącego Ryszarda Zambrzyckiego Trybunał stwierdził naruszenie art. 5 ust. 3 Konwencji z uwagi na to, że podstawy tymczasowego aresztowania w jego sprawie nie były właściwe i wystarczające dla uzasadnienia stosowania tego środka zapobiegawczego przez okres 4 lat i 10 miesięcy. Trybunał wskazał, że stosując oraz przedłużając omawiany środek władze krajowe powoływały się zasadniczo na wagę popełnionego czynu, prawdopodobieństwo wymierzenia surowej kary oraz konieczność zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania z tym, że w odniesieniu do ostatniej z przesłanek nie wskazały żadnych konkretnych okoliczności przemawiających za przyjęciem rzeczywistego ryzyka zakłócenia toku postępowania. Oceniając niniejszą sprawę Trybunał wskazał, że prawdopodobieństwo popełnienia zarzucanego czynu stanowi okoliczność uzasadniająca tymczasowego aresztowani tylko na początkowym etapie postępowania, zaś po upływie tego czasu konieczne jest zbadanie czy inne, przytaczane przez władze krajowe przesłanki stosowania tego środka były właściwe i wystarczające. W odniesieniu do prawdopodobieństwa wymierzenia surowej kary Trybunał powtórzył, że przesłanka ta nie może samoistnie uzasadniać długich okresów tymczasowego aresztowania..

Tytułem słusznego zadośćuczynienia Trybunał przyznał skarżącemu kwotę 3.000 euro.

 

W sprawie skarżącego Grzegorza Gila Trybunał ocenił, że postępowanie karne trwające przeszło 13 lat nie mieści się w granicach rozsądnego terminu o którym mowa w art. 6 Konwencji. Jednocześnie Trybunał postanowił kontynuować postępowanie pomimo złożonej wcześniej deklaracji jednostronnej, w której Rząd zaproponował skarżącemu tytułem słusznego zadośćuczynienia kwotę 16.000 zł. Oceniając sprawę tę Trybunał powołał się na swoje wcześniejsze orzecznictwo w podobnych sprawach. Podkreślił także, że w sprawie skarżącego pierwszy termin rozprawy odbył się po 5 latach od momentu wniesienia aktu oskarżenia.