W dniu 20 września 2011 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka wydał jeden wyrok w sprawie przeciwko Polsce: Zieliński przeciwko Polsce (skarga nr 3390/05) dotyczący zarzutu naruszenia przepisów art. 3, 6 oraz 8 Konwencji. 

 

W odniesieniu do przepisu art. 3 Konwencji skarżący podniósł, że jego naruszenie wynikało z osadzenia w warunkach przeludnienia, niezapewnienia odpowiedniej opieki medycznej oraz umieszczenia w jednej celi z nosicielami wirusów HIV i HCV.

Trybunał uznał skargę za dopuszczalną pomimo niewykorzystania środka krajowego w postaci powództwa o ochronę dóbr osobistych. W ocenie Trybunału środek ten był nieskuteczny.

Odnosząc się do meritum Trybunał potwierdził – opierając się na informacjach przedstawionych przez Rząd – że istotnie w omawianym okresie skarżący osadzony był w warunkach przeludnienia. Nie uwzględnił natomiast zarzutu dotyczącego niezapewnienia właściwej opieki medycznej z uwagi na nieprzedstawienie przez skarżącego wiarygodnych danych w tym zakresie. Także zarzut niepoinformowania skarżącego o umieszczeniu w celi z nosicielami wirusów HIV i HCV oddalono. Trybunał wskazał w tym kontekście, że izolacja takich osób stanowiłaby de facto ich dyskryminację zaś informowanie współwięźniów o ich schorzeniach stałoby w sprzeczności z koniecznością ochrony danych dotyczących ich stanu zdrowia. Trybunał zaznaczył jednocześnie, że władze krajowe obowiązane są do poinformowania osadzonych o ryzyku zakażenia wirusem, drogach jego przenoszenia oraz koniecznych środkach zapobiegawczych, co w niniejszej sprawie uczyniono. Trybunał podkreślił, że skarżący był osoba dorosłą i miał możliwość przedsięwzięcia odpowiednich środków mających na celu zapobieżenie zakażeniu.

Skarżący podniósł także zarzut naruszenia przepisu art. 6 Konwencji wynikający z niedoprowadzenia go na rozprawę apelacyjną. Oddalając zarzut Trybunał wskazał, że skarżący reprezentowany był przez obrońcę, a ponadto miał możliwość, z czego skorzystał, przedstawienia sądowi swojego stanowiska w apelacji.

Kolejny zarzut dotyczył naruszenia przepisu art. 8 w związku z cenzurą korespondencji. Także w tym przypadku Trybunał uznał skargę za dopuszczalną pomimo niewykorzystania przez skarżącego środka krajowego – powództwa o ochronę dóbr osobistych. W ocenie Trybunału Rząd nie przedstawił wiarygodnych argumentów pozwalających ocenić wspomniany środek jako skuteczny w teorii i praktyce. Trybunał zaznaczył, że orzeczenie Sądu Okręgowego w Warszawie przyznające w podobnej sytuacji zadośćuczynienie na które powołał się Rząd zapadło już po dacie naruszenia w sprawie skarżącego w związku z czym nie mogło prowadzić do uznania, że powództwo o ochronę dóbr osobistych mogło stanowić dla niego skuteczny środek prawny w rozumieniu Konwencji. Równocześnie Trybunał uznał, że fakt ocenzurowania dwóch listów skierowanych do niego stanowił naruszenie przepisu art. 8 Konwencji.

Tytułem zadośćuczynienie Trybunał przyznał skarżącemu kwotę 3200 euro.