W dniu 15 lutego 2011 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka wydał wyrok w sprawie Ściebura przeciwko Polsce (skarga nr 39412/08), dotyczący naruszenia art. 5 ust 3 Konwencji, jak również dokonał rewizji wyroku w sprawie Dyller przeciwko Polsce (skarga nr 39842/05) z dnia 7 lipca 2009 roku.

 

W sprawie Ściebura przeciwko Polsce skarżący Zbigniew Ściebura zarzucił, iż długość stosowanego wobec niego tymczasowego aresztowania przekroczyła rozsądny termin, o którym mowa w art. 5 ust 3 Konwencji.

Po przeprowadzeniu analizy przedstawionego materiału dowodowego, Trybunał uznał, iż w sprawie nie doszło do naruszenia standardów art. 5 ust. 3 Konwencji, pomimo tego, iż tymczasowe aresztowanie było wobec skarżącego stosowane przez dwa lata i osiem miesięcy. Trybunał zaznaczył, że w tego rodzaju sprawach, dotyczących przestępczości zorganizowanej, ryzyko, że osoba zwolniona będzie wywierała wpływ na świadków, współoskarżonych, bądź w inny bezprawny sposób utrudniała postępowanie, jest duże. Jeżeli chodzi o ukrywanie się przed wymiarem sprawiedliwości Trybunał wskazał, że skarżący ukrywał się w Hiszpanii i był poszukiwany listem gończym. Stanowiło to okoliczność obciążającą, wspierającą decyzje sądów przedłużających stosowanie środka zapobiegawczego, z racji szczególnie wysokiego ryzyka ukrywania się. Trybunał został przekonany argumentem, że ukrywanie się stanowiło, w szczególnych okolicznościach tej konkretnej sprawy, odpowiednią i wystarczającą podstawę oddalenia wniosku o uchylenie środka zapobiegawczego.

Trybunał zauważył, iż władze krajowe wykazały należytą staranność prowadząc postępowanie sądowe w sprawie skarżącego, a mając na uwadze fakt, iż sądy musiały zmierzyć się ze szczególnie trudnym zadaniem prowadzenia postępowania w sprawie dotyczącej przestępczości zorganizowanej, Trybunał doszedł do wniosku, że przyczyny wskazane przez władze krajowe uzasadniały cały okres pozbawienia skarżącego wolności, a postępowanie w sprawie było prowadzone z należyta starannością.

W związku z powyższym w świetle kryteriów ustalonych w orzecznictwie w podobnych sprawach, Trybunał uznał iż okres tymczasowego aresztowania skarżącego nie przekroczył rozsądnego terminu wynikającego art. 5 ust 3 Konwencji.

 

Trybunał rozpatrzył również rewizję w sprawie Dyller przeciwko Polsce. Wyrok w omawianej sprawie wydany został w dniu 7 lipca 2009 roku, a Trybunał stwierdził w nim naruszenie art. 5 ust. 3 Konwencji, przyznając skarżącemu kwotę w wysokości 2000 euro tytułem zadośćuczynienia. W dniu 30 listopada 2009 roku Rząd Polski poinformował Trybunał, iż skarżący Zbigniew Dyller zmarł w dniu 22 stycznia 2009 roku. W związku z powyższym zgodnie z Regułą 80 Regulaminu Trybunału, Trybunał przyznał zadośćuczynię zasądzone na rzecz skarżącego jego matce.