W sprawie Grzegorz Baranowski przeciwko Polsce skarżący Grzegorz Baranowskizarzucił naruszenia art. 5 ust. 3 Konwencji w związku z nadmierną długością stosowanego wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania. Skarżącemu zarzucono udział w zorganizowanej grupie przestępczej. Tymczasowe aresztowanie zostało zastosowane wobec skarżącego w dniu
6 października 2005 roku i trwa do chwili obecnej. Łączny okres stosowania środka zapobiegawczego, po odjęciu od niego okresu odbywania kary w innej sprawie, wynosi ponad trzy lata i trzy miesiące.

W wyroku Trybunał stwierdził naruszenia art. 5 ust. 3 Konwencji i przyznał skarżącemu kwotę 1000 euro tytułem zadośćuczynienia, uznając, że pomimo skomplikowanego charakteru sprawy dotyczącej przestępczości zorganizowanej argumenty przedstawione przez Rząd Polski nie stanowiły wystarczającego uzasadnienia łącznej długości stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania.

 

W sprawie Antczak przeciwko Polsce skarżący Sebastian Antczak sformułował zarzut naruszenia art. 6 ust 1 Konwencji w związku z nadmierną długością postępowania karnego, które rozpoczęło się 4 listopada 2005 roku (data zatrzymania skarżącego) i trwa do chwili obecnej.

Trybunał stwierdził, iż w sprawie doszło do naruszenia art. 6 ust 1 Konwencji
i przyznał skarżącemu kwotę 2500 euro tytułem zadośćuczynienia. W orzeczeniu Trybunał podkreślił, że biorąc pod uwagę charakter sprawy, stopień jej skomplikowania, zachowanie skarżącego oraz stosownych władz, a przede wszystkim fakt, iż od blisko 5 lat nadal toczy się przed sądem pierwszej instancji, należy uznać to postępowania za naruszające standardy art. 6 ust. 1 Konwencji.

 

W sprawie Krystyna Misiak i Jan Misiak przeciwko Polsce skarżący Krystyna i Jan Misiak zarzucili naruszenie art. 6 ust 1 Konwencji odnośnie długości postępowania cywilnego, które łącznie trwało ponad trzydzieści lat, z których siedemnaście lat i pięć miesięcy mieści się w zakresie jurysdykcji Trybunału ranione temporis.

W orzeczeniu Trybunał stwierdził, że Rząd nie przedstawił żadnych faktów ani argumentów będących w stanie przekonać go, że w sprawie nie doszło do przewlekłości postępowania. W szczególności, Trybunał podkreślił, że nawet jeśli niektóre opóźnienia spowodowane były przez samych skarżących (na co powoływał się Rząd), to jednak nie przyczyniły się one do całkowitej długości postępowania. Ponadto wykazał, że to na sądach krajowych spoczywa odpowiedzialność za dyscyplinowanie stron.

Uwzględniając swoje orzecznictwo, Trybunał uznał że w niniejszej sprawie długość postępowania sądowego była nadmierna i nie spełniała wymogu "rozsądnego terminu" i przyznał kwotę 10000 euro tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 250 euro tytułem zwrotu poniesionych kosztów.