W sprawie Bator przeciwko Polsce skarżący Roman Bator zarzucił naruszenia art. 5 ust. 3 Konwencji w związku z nadmierną długością stosowanego wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania. Skarżący, któremu zarzucono popełnienie przestępstw polegających na nielegalnym posiadaniu narkotyków oraz udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnienie przestępstw związanych z uczestniczeniem w obrocie środkami odurzającymi w postaci amfetaminy i heroiny, pozostawał tymczasowo aresztowany od 30 stycznia 2004 roku do dnia 21 sierpnia 2008 roku, kiedy to sąd drugiej instancji utrzymał w mocy wyrok sądu I instancji z dnia 9 lipca 2007 roku skazującego go na karę łączną 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, z zaliczeniem na jego poczet okresu tymczasowego aresztowania od dnie 29 lipca 2004 roku do dnia 26 lipca 2005 roku oraz od dnia 26 września 2006 roku do dnia 9 lipca 2007 roku.

W wyroku tym Trybunał nie stwierdził naruszenia postanowień Konwencji. Trybunał zauważył, że okres tymczasowego aresztowania skarżącego nie przekroczył rozsądnych granic, podkreślając, iż skarżący sam swoim zachowaniem przyczynił się do przedłużenia postępowania. Ponadto Trybunał zauważył, iż rozprawy sądowe odbywały się w regularnych odstępach czasu a analiza przebiegu postępowania sądowego nie wykazała żadnego znaczącego okresu bezczynności sądu. 

 

W sprawie Kowaleńko przeciwko Polsce skarżący pan Siergiej Kowaleńko zarzucił naruszenie art. 5 ust. 3 Konwencji w zakresie nadmiernej długości okresu stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania. Ponadto, skarżący sformułował zarzut naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji w związku z nadmierną długością postępowania sądowego.

 Skarżącemu zarzucono popełnienie 12 przestępstw w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, która zajmowała się pozyskiwaniem samochodów w drodze kradzieży i kradzieży w włamaniem oraz wymuszaniem okupów w zamian za zwrot skradzionych aut. Łączny okres trwania tymczasowego aresztowania zastosowanego wobec skarżącego wynosił 2 lata 7 miesięcy i 14 dni.

W wyroku tym Trybunał nie stwierdził naruszenia postanowień Konwencji uznając, iż władze krajowe wykazały szczególną staranność w prowadzeniu postępowania. Trybunał podkreślił skomplikowany charakter sprawy zarówno pod względem przedmiotowym i podmiotowym, biorąc pod uwagę liczbę oskarżonych oraz obszerność postępowania dowodowego. Trybunał nie stwierdził również naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji z nadmierna długością postępowania sądowego.

 

Natomiast w sprawie Kocurek przeciwko Polsce skarżący pan Józef Kocurek zarzucił naruszenie art. 6 § 1 Konwencji w zakresie dotyczącym pozbawienia prawa dostępu do sądu - w związku z odmową udzielenia przez adwokata pomocy prawnej w przygotowaniu i złożeniu skargi kasacyjnej. Trybunał stwierdził naruszenie art. 6 ust. 1 Konwencji i przyznał skarżącemu kwotę 1000 euro tytułem zadośćuczynienia.