Wyroki Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawach wydanych przeciwko Polsce w dniu 14 września 2010 roku

W sprawie Subicka przeciwko Polsce skarżąca zarzuciła naruszenie prawa do sądu, zagwarantowanego art. 6 ust. 1 Konwencji, w związku z odmową udzielenia jej przez adwokata pomocy prawnej w przygotowaniu i złożeniu kasacji do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Skarżąca wskazała, że w okolicznościach sprawy jej prawo dostępu do sądu zostało ograniczone i okazało się iluzoryczne, co wynika z braku spójności w polskim prawie przepisów proceduralnych dotyczących obowiązku udzielenia przez adwokata pomocy prawnej w związku z postępowaniem kasacyjnym. W orzeczeniu Trybunał stwierdził, że w toku postępowania doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji i przyznał skarżącej kwotę 1.000 euro tytułem zadośćuczynienia.

Z kolei w sprawie Iskrzyccy przeciwko Polsce, skarżący: Tadeusz Iskrzycki i Janina Iskrzycka sformułowali zarzut nadmiernej długości dwóch postępowań administracyjnych: pierwsze postępowanie rozpoczęło się w 1992 roku i toczy się do chwili obecnej, natomiast drugie z nich rozpoczęło się w dniu 4 czerwca 1998 roku i zakończyło w dniu 25 maja 2006 roku. Trwało więc siedem lat, jedenaście miesięcy i dwadzieścia dwa dni.
W orzeczeniu Trybunał uznał, iż w sprawie doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji w związku z nadmierna długością obydwu postępowań administracyjnych i przyznał skarżącym kwotę 15.000 euro tytułem zadośćuczynienia.

W sprawie Kuczera przeciwko Polsce skarżący zarzucił naruszenie art. 6 ust. 1 Konwencji - pozbawienie prawa dostępu do sądu - w związku z nadmiernie wygórowaną opłatą sądową wymaganą przez prawo polskie z tytułu wniesienia powództwa cywilnego. Skarżący wskazał, że wymagana od niego suma była nadzwyczaj wysoka i nieproporcjonalna do jego możliwości finansowych. Podkreślił, iż była ona znacznie wyższa od jego rocznego dochodu, a sąd orzekający w sprawie nie wziął pod uwagę stanu jego zdrowia i rzeczywistej zdolności do pracy zarobkowej. Ponadto, skarżący sformułował zarzut naruszenia art. 13 Konwencji, w związku z brakiem skutecznego środka odwoławczego w odniesieniu do długości postępowania incydentalnego.
W wyroku Trybunał stwierdził, iż w sprawie nie doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji ponieważ wysokość opłat, do uiszczenia których zobowiązany został skarżący, nie może być uznana za nieproporcjonalne ograniczenie jego prawa do sądu. Trybunał, dokonując oceny, uwzględnił w szczególności fakt czterokrotnego podwyższenia przez skarżącego wartości przedmiotu sporu, jego dwukrotne zwolnienie od kosztów, jak również rozłożenie kosztów na raty. Natomiast odnośnie zarzutu naruszenia art. 13 Konwencji, Trybunał uznał, że ta część skargi, jest w sposób oczywisty nieuzasadniona w rozumieniu artykułu 35 ust. 3 Konwencji i powinna być odrzucona na podstawie art. 35 ust. 4.

Wyroki dostępne są na stronie internetowej Europejskiego Trybunału Praw Człowieka pod adresem :

• http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/search.asp?skin=hudoc-en